Jak poinformował Międzynarodowy Fundusz Walutowy, ważony parytetem siły nabywczej PKB Chin wyniósł w 2014 roku 17,6 bln dolarów i jest o 0,2 bln dolarów większy od ważonego parytetem siły nabywczej (Purchasing Power Parity), tj. uwzględniającego siłę nabywczą ludności, PKB Stanów Zjednoczonych. Ponadto MFW podał, że do roku 2019 chińska gospodarka będzie o 20 procent większa od gospodarki amerykańskiej. Jednak PKB przypadający na mieszkańca jest w Chinach stosunkowo niski i wynosi ok. 15 tys USD.

Polityka gospodarcza premiera Chin Li Keqianga (nazwana przez ekspertów z Barclays Capital - liconomics) opiera się na trzech zasadach: po pierwsze - odebranie przywilejów, w tym finansowania i ulg inwestycyjnych dla projektów infrastrukturalnych i innych preferowanych dotąd przez rząd; po drugie – odebranie „lewarowania” sektora państwowego przez banki, co sprawiło, że kredyty rosły w szybkim tempie i obecnie ich ogólna suma wynosi 190 proc. PKB, a to spowodowało brak płynności na rynku finansowym; po trzecie – restrukturyzacja gospodarki, która pozwoli zrównoważyć sektory wytwórcze, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju usług i branż ukierunkowanych na potrzeby rynku wewnętrznego.